ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ ΑΡΧΑΙΑΣ

ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ

α. έναρθρο (μεταφράζεται ως τελικό, ως                 ειδικό ή ως ουσιαστικό )

Β. άναρθρο

υποκείμενο αντικείμενο προσδιορισμός                 (του κατά τι                        γεν υποκ.                        γεν αντικ.                        γεν διαιρ.                        γεν. αιτίας                        γεν. αξίας                        γεν. σκοπού                        γεν. αποτελ.                        β΄όρος  σύγκρισης                        δοτ. ατικ.                        επεξήγηση                        εμπρόθετος προσδιορισμός)

υποκείμενο κατηγορούμενο αντικείμενο επεξήγηση προσδιορισμός του κατά τι ή      της αναφοράς (αγαθός, ικανός, δεινός,                   άξιος, πρόθυμος, επιτήδειος, κ.α.) σκοπού ή αποτελέσματος (βαίνω, ήκω,        φέρω, δίδωμι, καταλείπω, εφίστημι, αιρουμαι,       πέμπω, κ.α.) απόλυτα (χωρίς εξάρτηση)                           (εκών είναι, μικρου δειν, ολίγου δειν, ως                                    έπος ειπειν,  εμοί δοκειν, κ.α.) ευχετικά ή προστακτικά

·         Ειδικό απαρέμφατο =ότι ή πως +ρήμα

                                   +αν παντός χρόνου

                      από ρήματα: λεκτικά, δοξαστικά, γνωστικά

                      άρνηση: ου (σπάνια μη)

  

·         Τελικό απαρέμφατο = να +ρήμα

                                   ποτέ σε μέλλοντα εκτός αν συνοδεύει το ρήμα «μέλλω»

                      από ρήματα: βουλητικά, προτρεπτικά ή κελευστικά, απαγορευτικά, δυνητικά,

                                                                   αποπειρατικά, κ.α.

                      άρνηση: μή (σπάνια ου)