ΑΚΛΙΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ

1. Τοπικά : ποῦ;, πῇ;, ποῖ;, ὅπου, ἔνθα, ἐνθάδε, ἐκεῖ, αὐτοῦ, ἄνω, κάτω, ἐγγύς, ἔσω κ.λπ.
2. Χρονικά: πότε;, ὅτε, τότε, ὁπηνίκα, πηνίκα;, νῦν, πρὶν, ἔπειτα, πάλαι, αὖθις, αὖ, κ.λπ.
3. Τροπικά: πῶς;πῇ;, οὕτως, ὧδε, ὅπως, ὡς, ὥσπερ, εὖ, καλῶς, κ.λπ.
4. Ποσοτικά:πόσον; ὅσον, μάλα, ἄγαν, λίαν, πάνυ, σφόδρα, ποσάκις, δίς, τρίς, κ.λπ.
5. Βεβαιωτικά: ναί, μάλιστα, δή (=βέβαια), δῆτα (=βέβαια), ἦ (=αλήθεια) κ.λπ.
6. Αρνητικά: οὐ, μή
7. Διστακτικά: ἆρα, μῶν (=μήπως), τάχα, ἴσως κ.λπ
8.  ἀλλά αὖθις = τουλάχιστον στο εξής
   ἀλλά γάρ = αλλά βέβαια
   ἀλλά μήν = αλλά όμως
   ἀλλά ἄρα =αλλά ίσως
   ἁμός (οὐδαμοῦ = πουθενά) = τις, κάποιος
   ἁμοῦ γέ που = κάπου οπουδήποτε
   ἁμῶς γέ πῶς = κατά κάποιον τρόπο
   ἃν < ἃ ἄν = όσα αν
   ἆρα = άραγε
   ἄρα = επομένως
   ἆρα μή = άραγε μήπως
   αὔθις = αμέσως
   γέ = τουλάχιστον
   γοῦν = λοιπόν
   δή = βάβαια
   εἶθ' (εἶτα) = ακολούθως
   εἶτ' (εἴθε) = μακάρι
   ἔτι = ακόμα
   ἦ (βεβαιωτικό) =πράγματι, βέβαια
   ἦ (ερωτηματικό) = αλήθεια;
   ἤ παρ' ἃ = παρά αντίθετα με όσα
   καί γάρ = και πράγματι
   κἀν < καί ἐν = και στ....
   καί ἄν ἄρα = και αν ίσως
   κἆθ' (καί εἶτα) = και ακολούθως
   κἄν < καί ἄν = και αν
   καί ταῦτα (μετά από στίξη) = και μάλιστα
   μάλιστα =περισσότερο, προπάντων, κυρίως
   μέντοι = όμως
   οὐ μήν ἀλλά = αλλά όμως
   οὔκουν = λοιπόν δεν
   οὐκοῦν = λοιπόν
   ταυτί = έτσι
   τότε μέν - ἐνταῦθα δέ = τότε μέν - σ' αυτή την περίπτωση όμως
   τηνικαῦτα = αμέσως
   τοτέ μέν - τοτέ δέ = άλλοτε μεν - άλλοτε δε
   τοίνυν = λοιπόν
   τό παράπαν = εντελώς
   ὡδί = έτσι
   ὧς οἷόν τε μέγιστα = όσο το δυνατόν περισσότερο
   ὣσπερ τίς καί ἄλλως = περισσότερο από κάθε άλλον

ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ

1. Κύριες προθέσεις (χρησιμοποιούνται και στη σύνταξη και σε σύνθεση με άλλες λέξεις): εἰς, ἐν, ἐκ (ἐξ), πρό, πρός, σύν, ἀνά, διά, κατά, μετά, παρά, ἀμφί, ἀντί, ἐπί, περί, ἀπό, ὑπό, ὑπέρ
2. Καταχρηστικές προθέσεις (χρησιμοποιούνται μόνο στη σύνταξη):

• μὲ γενική: ἄχρι, μέχρι, ἄνευ, χωρίς, πλήν, ἕνεκα (ἕνεκεν)
• μὲ αἰτιατική: ὡς, νή, μά (μὰ τοὺς Θεούς)

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

1. Συμπλεκτικοί: οὔτε, μήτε, οὐδέ, μηδέ
2. Διαζευκτικοί: ἦ, ἦτοι, εἶτε, ἐάντε, ἄντε, ἤντε
3. Αντιθετικοί ή εναντιωματικοί:μέν, δέ, μέντοι, ὅμως, ἀλλά, ἀτάρ(=όμως), μήν, καίτοι
4. Παραχωρητικοί: εἰ καί, ἂν καί, καί εἰ, καί ἄν, κἄν, οὐδ᾿ εἰ, οὐδ᾿ ἐάν, μηδ᾿ ἐάν, καίπερ
5. Χρονικοί: ὡς-ὅτε, ὁπότε-ὁσάκις, ὁποσάκις-ἡνίκα, ὁπηνίκα-ἐπεί, ἐπειδή-ὅταν, ὁπόταν, ἐπάν, ἐπειδάν-ἕως, ἔστε, ἄχρι, μέχρι, πρίν.
6. Αιτιολογικοί: γάρ, ὅτι, ὡς, διότι, ἐπεί, ἐπειδή
7. Τελικοί: ἵνα, ὅπως, ὡς
8. Συμπερασματικοί: ἄρα, δή, δῆτα, οὖν, τοίνυν, τοιγάρτοι, τοιγαροῦν, οὔκουν, ὥστε, ὡς
9. Ειδικοί: ὅτι, ὡς
10. Υποθετικοί: εἰ, ἐάν, ἄν, ἤν
11. Ενδοιαστικοί ή διστακτικοί: μή, μή οὐ

ΕΠΙΦΩΝΗΜΑΤΑ

1. Θαυμαστικά: ἆ! ὤ! βαβαί! παπαῖ!
2. Γελαστικά: ἅ-ἅ-ἅ!
3. Θειαστικά (δηλώνουν ενθουσιασμό): εὐοῖ! εὐάν!
4. Σχετλιαστικά (λύπης, αγανάκτησης): ἰώ! ἰού! οὐαί! οἴμοι! φεῦ! παπαῖ!
5. Κλητικό : ὦ